Aşağıdakiler, 16 Şubat’ta Sankei Shimbun’da görünen Tokyo Üniversitesi’nden Fahri Profesör Sukehiro Hirakawa’dan.
Japonlar ve dünyadaki insanlar için mutlaka okunması gereken bir kitap.
Gerçekle yüzleşen ve doğrudan konuşan Shintaro Ishihara
Farklı davranan savaş sonrası Japonya’nın önde gelen iki yazarından bahsetmek istiyorum.
Ishihara Shintaro (1932-2022), 1955’te Hitotsubashi Üniversitesi’nde öğrenciyken Akutagawa “Güneş Mevsimi” ödülünü, Oe Kenzaburo (1935-) ise 1958’de Akutagawa “Yükseltme” ödülünü kazandı. Tokyo Üniversitesi’nde Fransız edebiyatı öğrencisi. Akutagawa Ödülü’nün parıldadığı bir zamandı.
Öğrencilik yıllarında başlayan iki yazar çok açık sözlüydü ve halkın ilgisini çekti.
Shintaro Ishihara, bağımsız bir bağımsızlık savunucusu
Ancak siyasi konumları bunun tam tersidir.
Bir milliyetçi olan Ishihara, 1968’de Liberal Demokrat Parti’ye aday oldu ve Meclis Üyeleri Meclisi’ne en iyi aday olarak seçildi.
1975’te Sosyalist Parti ve Komünist Parti tarafından terfi ettirilen ve kaybeden Ryokichi Minobe’ye karşı Tokyo valisi için savaştı.
Seçim sırasında, “Japonya bir cumhuriyetse, bu ikisinden biri başkan olacak” dediğimde, yeni solcu aktivist öğrenci, “İmparator bundan daha iyi” dedi. Yani cevapladığı sözlerde doğal bir his vardı.
Ishihara, Tokyo valisi olduğunda, 3 Eylül 2000’de bir afet tatbikatında Öz Savunma Güçlerinin işbirliğini istedi.
Sonra bir ses duyuldu: “tank birlikleri Ginza’ya gönderildi” ve “Asahi Shimbun” da Vali Ishihara’yı küçümsedi.
Ancak, birçok kişi, Büyük Hanshin Depremi sırasında Sosyalist Parti’den Başbakan Murayama’nın Öz Savunma Güçlerini göndermekte tereddüt ettiğini ve önemli hasara yol açtığını ve medyanın sahte pasifizminden hoşlanmamaya başladığını hatırlıyor.
Yurtiçinde ve yurtdışında gerçeklerle yüzleşen ve doğrudan halkla konuşan Vali Ishihara’ya halkın desteği arttı.
2011 yılında, Büyük Doğu Japonya Depremi’nden sonra, Fukushima nükleer santralindeki hasarlı muhafaza gemisine su püskürtmek için hayatlarını riske atan hiper kurtarıcılar Tokyo’ya döndüğünde Vali Ishihara, gözyaşlarıyla minnettarlığını dile getirdi.
İtfaiyecilerin vakur ifadelerinde geçmişin Japon kahramanlarının yüzlerini gördüm.
Uzun zamandır unuttuğum şey, Milli Savunma Bakanı’nın ve astlarının imajıydı.
Kenzaburo Oe, Anayasa’nın sadık bir savunucusu
Kenzaburo Oe, ABD askeri işgali altında büyüdü. Savaş sonrası ideolojinin bir şampiyonudur.
Demokratik neslin canlı bir görüntüsünü sundu ve mevcut eğilimlere duyarlı bir şekilde tepki verdi.
Kız öğrencilere Öz Savunma Kuvvetleri üyeleriyle evlenmemelerini söyledi, Kültür Devrimi sırasında Kızıl Muhafızları destekledi, üniversite çatışmaları sırasında asi öğrencileri destekledi ve kendisine Nobel Ödülü kazandıran çevrilebilir bir tarzda Japonca yazdı. Ancak, Japonya’nın Kültür Nişanı’nı kabul etmeyi reddetti.
2015 yılında, yarım asır önce yaptığı gibi defalarca “Barış Anayasasını Koruyun” ve “Savaş Yasasına Karşı Çıkın” diye bağırdı ve Ulusal Diyet etrafında gösterilere öncülük etti. Yine de destekçileri azaldı ve bir yazar olarak bilinmezliğe düştü.
Burada, modern Japonya’nın manevi tarihine makroskobik bir bakış atmak istiyorum.
Meiji ve Taisho dönemlerinde, iki yükselen figür Mori Ogai ve Natsume Soseki idi.
Ogai ve Soseki’nin tüm eserlerini topladım.
Ancak Shintaro ve Kenzaburo gerekli değildir.
Seçkin yazarlar olarak güçlü bir varlığa sahip olan Ogai ve Soseki ile karşılaştırıldığında, savaş sonrası nesil onur ve bilgiden yoksundur.
Bununla birlikte, Oe’nin büyük bir yüzü vardı çünkü savaş sonrası edebiyat dünyasının ana akımı düzen karşıtıydı.
Ayrıca, Oe’nin akıl hocası olarak baktığı Kazuo Watanabe gibi Fransız edebiyat alimleri tarafından da desteklendi.
Ishihara, Tokyo valisi olduğunda, Tokyo Metropolitan Üniversitesi’ni Metropolitan Üniversitesi olarak yeniden düzenledi ve Fransız edebiyatı bölümünü kaldırdı.
Ishihara’nın onlardan intikam almaya çalışıp çalışmadığını merak eden yabancı bilim adamlarından sorular aldım.
Fransa’da, düzen karşıtı görüşleri ile tanınan Sartre öldü ve Fransız edebiyatı bölümü Japonya’da gözden düştü, ancak kaldırılmazsa sorun olmaz diye düşündüm.
Peki, Oe’nin altında çalıştığı Kazuo Watanabe büyük bir düşünür müydü?
Watanabe’nin savaş sırasında Fransızca yazdığı günlüğü, ayık gözlemin muhteşem bir örneğidir.
Ancak, en büyük oğlu Tadashi Watanabe, babasının komünist yanlısı görüşlerini sorguladı.
Bundan “Savaş Sonrası Spiritüel Tarih: Kazuo Watanabe, Michio Takeyama ve E.H. Norman” (Kawade Shobo Shinsha) kitabımda bahsetmiştim.
Sonra bir okuyucu bana “Düşünceyle Diyalog 12: Kazuo Watanabe, İnsan ve Makine, vb.”nin bir kopyasını ödünç verdi. (Kodansha, 1968), Watanabe ve Oe arasındaki diyaloğu içerir, “İnsan Deliliği ve Tarihi.
Kazuo Watanabe “İdeal”i savundu.
Orada, yeni Kalvinistlerin sık ve şiddetli tasfiyelerini ve Sovyetler Birliği’ni inatçı ve şiddetli savunmalarını açıkladı; bunu, yeni Hıristiyanların karargahı olan Cenevre’yi devirmek isteyen fanatik eski Hıristiyanların baskısının sonucu olarak tanımladı. bir guruya).
“Bir tarihçi, Sovyet Rusya’nın II. Dünya Savaşı’ndan önce ve sonra ve özellikle de savaştan sonra, kan tasfiyesinin kan tasfiyesiyle örtüştüğü zaman, McCavelizmin enkarnasyonu gibi olmasının Stalin’in karakteri olduğunu söyledi. Ancak bunun dışında, Sovyet Rusya’nın “ideal”ini anlamaya çalışmadı, onu insan dünyasına ait bir şey olarak sindirmeye niyeti yoktu ve sadece Sovyet Rusya’dan korkuyordu ve onun tamamen ortadan kaldırılmasıyla yaşıyordu. Becerilerini ve tekniklerini geliştiren çevredeki ülkelerin baskısından kaynaklanıyor … ” ” Bir tarihçi, “Norman mı?
Kazuo Watanabe ve müritlerinin Sovyetler Birliği “idealini” böyle bir teoriyle savunduklarını düşündüğümde, hoşgörülü olan beni hayal kırıklığına uğrattı.
Watanabe, mükemmel bir Rönesans araştırmacısı olarak görülüyor, ancak dikkatli okursanız, pasifizmi bu seviyedeydi.
Ancak akıl yürütme ve sıvalar her yerdedir.
Japon düşünürler ve insanlar er ya da geç Anayasa’nın korunmasını buna benzer bir mantıkla Xi Jinping’in “idealini” savunan bir iş haline getireceklerdir.