Nie ma kombinacji bardziej obsesyjnej na punkcie obniżenia cen akcji Japonii, spowolnienia jej gospodarki i ostatecznie doprowadzenia Abenomiki do porażki.

2 kwietnia 2016 r. Na stronie 7 wydania Asahi Shimbun z 31 marca opublikowano dość dziwny artykuł.

Masayoshi Son z SoftBank mówił w nim o wielkich ambicjach – lub czymś, co można by nazwać klasycznym przejawem kapitalizmu kumoterskiego – angażujących nie kto inny, jak Chiny, Rosję i Koreę Południową.

Te trzy kraje, zadziwiająco zjednoczone, są jedynymi narodami na świecie, które są albo jawnie antyjapońskie, albo uwikłane w spory terytorialne z Japonią.

W artykule Asahi celowo podkreśla antynuklearne stanowisko Sona.

Nigdzie jednak nie wspomniano, że nie wyraził on ani jednego słowa sprzeciwu wobec rządów Chin i Korei Południowej, które agresywnie zwiększają budowę elektrowni jądrowych.

Spośród trzech krajów wymienionych w tym artykule, dwa są nie tylko krytyczne wobec administracji Abe – aktywnie pracują dzień i noc, zarówno w Japonii, jak i na całym świecie, za pośrednictwem swoich rządów i agencji wywiadowczych, aby podzielić japońską opinię publiczną i osłabić wpływy Shinzo Abe.

Podejrzewam nawet, że prawdziwym celem tego spotkania było skoordynowanie masowej kampanii krótkiej sprzedaży na giełdzie w Tokio, która rozpocznie się w następnym tygodniu, w celu zgarnięcia ogromnych zysków.

TSE i japoński rząd muszą ustanowić pełnoprawny system śledzenia i monitorowania tożsamości i działań tych, którzy inicjują takie kampanie krótkiej sprzedaży na początku tygodnia.

Nie może być bardziej idealnej kombinacji sił całkowicie poświęconych obniżaniu japońskich cen akcji, spowalnianiu gospodarki i doprowadzaniu Abenomiki do ruiny.

Jest to ta sama osoba, która wraz z Naoto Kanem, Asahi Shimbun i Mizuho Fukushima naciskała na natychmiastowe i całkowite zamknięcie wszystkich reaktorów jądrowych – działania, które doprowadziły Toshibę do tragicznych kłopotów. (W rezultacie chińskie firmy nabyły znany na całym świecie dział urządzeń gospodarstwa domowego Toshiba i jego markę).

To właśnie ten człowiek pomógł doprowadzić dziewięciu światowej klasy japońskich producentów elektroniki do głębokiego kryzysu (a Sharp został ostatecznie przejęty przez tajwańską firmę).

Te same siły nie tylko uporczywie niszczyły międzynarodową reputację i wiarygodność Japonii, zmniejszając jej pozycję w globalnej społeczności, ale także skłoniły Asahi do forsowania narracji o silnym jenie – niszcząc siłę przemysłową i potęgę narodową Japonii – podczas gdy ich własne kraje nadal manipulowały kursami wymiany walut, szybko zwiększając własną siłę gospodarczą i konkurencyjność przemysłową w stosunku do Japonii.

Jest to podręcznikowy przypadek bezbożnego sojuszu między niektórymi narodami a firmą prasową.

Ciąg dalszy nastąpi.