Któregoś dnia na Twitterze Masahiro Miyazaki bardzo pochwalił i polecił tę książkę opublikowaną 15 lutego 2020 r.
Książka jest dialogiem między Masayuki Takayama, jedynym dziennikarzem w powojennym świecie, a Ryusho Kadotą, najbardziej obiecującym dziennikarzem dzisiaj, o Japończykach, którzy wstrząsnęli światem.
Poprosiłem więc mojego przyjaciela, jednego z najlepszych czytelników, aby go kupił.
Ta książka jest obowiązkową lekturą dla Japończyków i ludzi na całym świecie.
Każdy obywatel Japonii, który potrafi czytać, musi udać się do najbliższej księgarni, aby zasubskrybować.
Poinformuję jak najwięcej świata.

Duch i sposób życia naszych przodków są darem dla Japończyków na rozdrożu.
-Zamiast „Przedmowy”
Nie bez powodu pomyślałem: „Nie mam innego wyboru, jak tylko to zrobić”, kiedy poproszono mnie o udział w tym dialogu.
Pomyślałem, że może to być cenna okazja, aby poruszyć „krytyczne zmiany”, których Japończycy nie są świadomi.
Codziennie używam różnych narzędzi do rozpowszechniania informacji.
Jednak ze względu na liczbę słów i ograniczenia czasowe, ciągle zadaję sobie pytanie, czy to, co chcę powiedzieć, przechodzi.
Jeśli istnieje cenna okazja, aby rozwiązać ten problem, ludzie tacy jak ja nie mogą jej przegapić.
Jaka jest więc fatalna zmiana w narodzie japońskim?
Wiele osób uważa, że ​​z Japonią jest coś nie tak, ale zaskakująco niewielu potrafi to wyrazić słowami.
Jeśli jednak podam konkretny przykład, zabrzmi to dzwonkiem.
Na przykład ruch na rzecz odwołania Igrzysk Olimpijskich w Tokio w 2021 roku. Co to było do cholery?
„Zwróć olimpiadę” „Czy olimpiada jest ważniejsza niż życie ludzi?”
W tak histerycznym stanie, który objął całą Japonię, wielu ludzi po prostu zgubiłoby słowa.
Igrzyska w Tokio nie zostały nam przez nikogo narzucone.
7 września 2013 r. w Buenos Aires w Argentynie Tokio wygrało kandydaturę na miasto gospodarza po zaciekłej wojnie przetargowej.
Nigdy nie zapomnę tej chwili radości.
To był zaszczyt i moment, w którym Japonia wzięła na siebie wielką odpowiedzialność wobec sportowców całego świata.
Japonia ma obowiązek wobec sportowców na całym świecie: stworzyć środowisko, w którym sportowcy mogą zmaksymalizować swój potencjał, sprawić, by czuli się dobrze w zawodach i inspirować ludzi na całym świecie.
Jest to rodzaj „odpowiedzialności”, jaki przyjęła Japonia, wraz z zaszczytem bycia gospodarzem.
Po rocznym odroczeniu liczba pozytywnych przypadków wieńcowych, ciężkich przypadków i zgonów; jest o jeden lub dwa rzędy wielkości niższa w Japonii niż w innych krajach. Na przykład można powiedzieć, że Japonia była jedynym krajem, który mógł być gospodarzem wydarzenia.
Jednak ludzie w Japonii zostali uwikłani w tyradę, która zignorowała liczby i statystyki, pytając, czy igrzyska olimpijskie są ważniejsze niż życie ludzi.
Była to również skandaliczna dyskredytacja dla Japonii w związku z „wywiązaniem się z obietnicy” złożonej społeczności międzynarodowej.
Siły antyolimpijskie zwróciły się również przeciwko sportowcom.
Nawet Rikako Ike, pływaczka, która przeżyła białaczkę, została poddana obraźliwemu językowi. Wielu sportowców padło ofiarą okrutnych oszczerstw za pośrednictwem Twittera i innych mediów, nawet po rozpoczęciu igrzysk olimpijskich.
Kiedy Japończycy stali się tacy? Jestem pewien, że wielu z was musiało tak się czuć. Postrzegam to jako fenomen, który wyraźnie pokazuje „zmieniającą się Japonię”.
A kiedy zwróciliśmy oczy na politykę, ujawnił się wygląd narodu, który był żałosny z powodu chińskiego problemu.
Podczas gdy Stany Zjednoczone i Europa uchwaliły rezolucje potępiające prawa człowieka w Chinach i nałożone sankcje, sama Japonia zakopała rezolucje dwukrotnie, w czerwcu i grudniu 2021 r.
Czy Japonia nie może tego zrobić?
Japończycy nie mogli uwierzyć własnym oczom i uszom.
Nic dziwnego, że japońska polityka okazała się być pod wpływem Komunistycznej Partii Chin w każdym tego słowa znaczeniu.
Japończycy nadal przyjmują postawę „Japonia nie ma z tym nic wspólnego” wobec uciskanych ludzi, takich jak Ujgurowie, którzy desperacko wzywają pomocy od ludobójstwa, czy ludzie z Hongkongu, których wolność i prawa człowieka są łamane.
Co więcej, nie zdają sobie nawet sprawy, że Japonia znajduje się poza Tybetem, Ujgurem, Hongkongiem i Tajwanem, o czym świadczą słowa prezydenta Xi Jinpinga: „Odkupimy stuletnią hańbę i przywrócimy wielki chiński naród.
Taki PEACE IDIOT rządzi Japończykami.
Reakcja rządu i doniesienia mediów o nowej koronie i fiasku Omicron pozostawiły nam tylko westchnienia.
Mimo że odkryto, że szczep Omicron jest osłabiony i infekuje górne drogi oddechowe, takie jak nos i płuca, i jest mniej prawdopodobne, że wpływa na dolne drogi oddechowe, nadal jest leczony jak Ebola.
Znowu nie mogłem się powstrzymać od zastanawiania się: „Co się stało z Japończykami?
Jak szczegółowo omówię w tekście głównym, negatywne skutki powojennej edukacji demokratycznej podważyły ​​różne dziedziny i doprowadziły do ​​poważnych zmian i pęknięć w Japonii.
Przez dłuższy czas zaniedbano pracowitość, którą kultywowali Japończycy, m.in

wręcz przeciwnie, był celem.
Symbolem tego jest reforma stylów pracy.
Został zaprojektowany, aby umożliwić pracownikom „wybór” różnorodnych i elastycznych stylów pracy.
Opiera się na światowych standardach, obejmujących równe wynagrodzenie za taką samą pracę, górne limity pracy w godzinach nadliczbowych oraz obowiązkowy płatny urlop.
Jednak nie mogłem nie czuć się nieswojo.
Odrzuca się japoński sposób pracy; ludziom mówi się, że muszą wziąć jak najwięcej wolnego, a rząd zapewnia im, że nie muszą ciężko pracować, ponieważ wynagrodzenie jest takie samo, niezależnie od tego, czy pracują, czy nie.
Innymi słowy, pracować ciężej niż inni dla dobra swojej rodziny, firmy lub odmawiać nawet swojemu krajowi.
W takich okolicznościach, jeśli zapytasz „jako Japończyk” lub „co to jest Japończyk”, zostaniesz wyśmiany: „O czym ty mówisz?”.
Czy Japończycy w przyszłości naprawdę nie powinni być oryginalnymi Japończykami?
Czy odmówi im się możliwości ciężkiej pracy w kraju, w którym zasoby są ograniczone, a zasoby ludzkie są jedynym atutem?
Ta książka przedstawia, jak żyli Japończycy i pyta „co to jest Japończyk?”
Nosi surowy tytuł „Japończyk, który wstrząsnął światem”, ale nie ma potrzeby działać formalnie.
Ludzie, których chciałbym tu przedstawić, to ludzie, którzy zrobili to, czego oczekuje się od Japończyków w szczery sposób i zrobili to.
W „Zachęce do nauki” Yukichi Fukuzawy słynne zdanie brzmi: „Niezależność czyni kraj niezależnym.
To zdanie opiera się na idei Fukuzawy, że dobrobyt i modernizacja narodu może nastąpić tylko wtedy, gdy każdy obywatel jest niezależny i usilnie walczy.
W tych słowach można podsumować ducha ludu Meiji.
Nie byli ani przestraszeni, ani zastraszeni przez mocarstwa zachodnie, które zmodernizowały się w czasie rewolucji przemysłowej, ale posuwały się naprzód, zdeterminowane nie do pokonania, ale do dogonienia ich i prześcignięcia.
Żadna jednostka ani naród nie przetrwa, jeśli zostanie zlekceważony i zlekceważony przez innych. Zamiast tego ludzie i kraj muszą pozbyć się rozpieszczania i stać się niezależnymi w prawdziwym tego słowa znaczeniu.
Uważam, że musimy teraz pamiętać, że naród jest tak jasny, jak wysiłki jego obywateli.
Będę zachwycony, jeśli przedstawione w tej książce wizerunki naszych poprzedników pomogą nam to zrozumieć, choćby tylko trochę.
Muszę też wspomnieć o przyjemności, jaką miałem podczas pracy nad tą książką z Masayuki Takayama, starszym dziennikarzem, którego szanuję.
Pan Takayama, który zawsze był na czele dziennikarstwa jako reporter Departamentu Spraw Społecznych Sankei Shimbun, jako korespondent i jako felietonista, nadal jest liderem wśród swoich młodszych kolegów dzięki przytłaczającej ilości czytania i umiejętności analityczne.
Możliwość długiej rozmowy i dyskusji z Panem Takayamą była doświadczeniem i czasem, że nie zamieniłbym się na nic.
Korzystając z okazji, chcę wyrazić szczerą wdzięczność.
Chciałbym również wyrazić moją głęboką wdzięczność panu Kenji Takaya (Wa no Kuni Channel/TAK Planning), panu Katsuyuki Ozaki i panu Yuki Watanabe z S.B. Twórczy na cenną okazję.

Rysyou Kadota, wczesna wiosna 2022