Poniższy tekst pochodzi z książki nieżyjącego już pana Nishibe Susumu „Media masowe zabiją naród”.
Wszyscy Japończycy, którzy potrafią przeczytać drukowane słowo, muszą teraz udać się do najbliższej księgarni, aby zasubskrybować.
Reszta świata dowie się z mojego tłumaczenia, że ​​to samo dotyczy środków masowego przekazu w twoim kraju.
Dlaczego niezwykła szał masowego przekazu powtarzał się wiele razy?
Z powodu szaleństwa prasy, nieuniknione byłoby, gdyby ludzie poszli za nim, gdyby stało się to po raz pierwszy.
Jeśli jednak spróbuję trochę prześledzić współczesną historię Japonii, szaleństwo środków masowego przekazu i szaleństwo, że wszyscy są zagubieni, co było problemem w krótkim czasie, były podnoszone kilka razy.
Na przykład, w przypadku Mandżurii, każda gazeta wprawiała w zachwyt armii japońskiej.
Nie jestem zwolennikiem „antywojennym” ani „antymilitarnym”, więc generalnie nie chcę nazywać wojny złem, ale nie ma wątpliwości, że środki masowego przekazu i tak podżegały do ​​wojny.
Albo kiedy Saito Takao wygłosił przemówienie o czystce w armii w izolacji i bez wsparcia, media zmusiły go do wyjścia z parlamentu i narobienia hałasu z żołnierzami.
Tak więc nawet pobieżne spojrzenie na przedwojenną historię nie pozwala sądzić, że przyczyną wojny była arogancja lub podstęp kilku wojskowych.
Istnieje wiele przypadków, w których komunikacja masowa odgrywa kluczową rolę jako grupa podżegająca do wojny, a liberałowie, którzy się jej sprzeciwiają, są pogrzebani w masowym linczu jeden po drugim.
Media prawie całkowicie milczą na ten temat.
Po wojnie nie jest wyjątkiem.
Biorąc siebie za przykład, w wieku dwudziestu lat udałem się do sądu również złapany przez policję jako najmłodszy przywódca wśród lewicowych ekstremistów przeciwko rewizji Traktatu o Bezpieczeństwie Japonia-USA z 1960 roku. To było.
Później, myśląc i osądzając za siebie, doszedłem do wniosku, że ta rewizja Traktatu Bezpieczeństwa Japonia-USA była uzasadniona z japońskiego punktu widzenia i nie było żadnego uzasadnienia dla teorii i działań lewicy.
Stwierdziłem to również w jednym zdaniu.
Nawiasem mówiąc, środki masowego przekazu rozwijały też od 60 lat kampanię krytyki bezpieczeństwa.
Jednak nawet po historycznej ocenie, że 60-letnie bezpieczeństwo było raczej korzystne dla narodu japońskiego i że Japończycy ugruntowali się w społeczeństwie japońskim, media zastanawiały się nad ich mową i zachowaniem. Nie jest.
To za dużo, by liczyć nadmierną relację lub zniekształcone doniesienia mediów po wojnie.
Jest też wiele książek, które to krytykują.
Na przykład wydaje się, że tak zwana masakra w Nanjing, w której armia japońska wymordowała 300 000 Chińczyków, jest fałszerstwem; można zaprzeczać dłużej, niż to przynajmniej jest silne.
Jednak niektóre prominentne gazety prowadzą kampanię na rzecz krytyki „masakry”, ale nie są jasne, co do ich przesadnego raportowania.
Nie uczynią tego nawet przedmiotem debaty.
W niedawnych przykładach realne są również tak zwane problemy podręcznikowe. Na przykład media doniosły, że japoński podręcznik „Inwazja” został przepisany jako „zaawansowany”.
To spowodowało, że rząd Chin skrytykował Japonię, za co japoński minister przeprosił.
Niedługo potem okazało się, że nie było faktu, że „inwazja” została przepisana na „postęp”, kiedy ją przyjrzeliśmy.
Niemniej jednak, poza niektórymi gazetami, środki masowego przekazu nie przyznają się do dezinformacji.
Poza tym środki masowego przekazu narobiły dużego hałasu, ale kiedy dźwięk się skończył, stało się jasne, że to tylko szał, a także okazało się, że to szał obejmujący fabrykowanie informacji.
Grzech, który wskazywał na regres kulturowy Japonii.
Dlaczego Japończycy tego dokładnie nie pamiętają?
Dlaczego nie przypominasz sobie wątpliwej historii mediów?
Chociaż cierpimy na tego rodzaju amnezję kulturową, nie możemy powiedzieć, że jest to nadejście zaawansowanego społeczeństwa informacyjnego.
Ponieważ to nie tylko informacja, ale informacja, w tym wartość i znaczenie, jest niezbędna.
Informacja, która nie zawiera znaczenia ani wartości, jest tylko symbolem.
A żeby poznać znaczenie i wartość informacji, musimy dokonać oceny w świetle ich nagromadzenia w przeszłości.
Informacja, która nie zawiera znaczenia ani wartości, jest tylko symbolem.
Ponieważ jesteśmy w stanie skrajnej amnezji dotyczącej przeszłości, spodziewamy się jedynie tak zwanego symbolicznego momentu stymulacji, w którym przekazywane informacje są nieuchronne lub ekscytujące.
Symbol to kod bez znaczenia i to robot, a nie człowiek, reaguje na coś takiego.
Współczesne społeczeństwo ma pogląd, jakby weszło w erę „dominacji przez znak” lub „półokracji”.
Mówi się to nie tylko w Japonii, ale także w społeczeństwie zachodnim.
Wymyte znaczenia i wartości, a w naszych umysłach tkwią tylko symbole, które niosą ze sobą kilka definicji i korzyści.
Rzeczywiście nadchodzi era półdemokracji.
Ale nie jesteśmy przygotowani, by zobowiązać się do półokracji.
Jeśli się do tego przygotowałeś, to dlaczego poruszałeś znaczenie i wartość dzieciństwa w wymiarze wymienianym w szkolnej klasie, np. „easyCzy zysk nie jest wybaczony”, w odniesieniu do wydarzenia Recruit? Hm?
Gdyby nie można było wyjść z epoki „dominacji przez znak”, byłby to bardziej techniczny i bardziej wyszukany sposób wyrażania rzeczy, na przykład wyrafinowana parodia.
Mamy tę zdolność ekspresji.
Ale nie zrobiliśmy tego.
Próbowaliśmy tylko powiedzieć, że jest to semiokracja i nie da się oddzielić od wymiaru sensu i uniwersum wartości rzeczywistej.
Mimo to zaniedbaliśmy nasze wysiłki, aby odkryć i wymyślić sens i wartość w naszych umysłach.
Przynieśli więc starą więź starej klatki piersiowej i cofnęli się w dziecinnym znaczeniu i wartości typu „nie pozwalamy na łatwy zysk”.
W tym sensie sprawa Recruit była dużym i zabawnym wydarzeniem, które wyraźnie pokazuje nam regres kulturowy Japończyków.
W działalności ekspresyjnej wraz ze wzrostem roli znaku i symbolu pogarsza się znaczenie i wartość. Wreszcie powojenne frazesy demokratyczne, antywładza, krzyczy, wiedząc, że to puste słowo.
Ta sekcja jest kontynuowana.